فضاهای نولیبرال سازی

فضاهای نولیبرال سازی -- دیوید هاروی -- ترجمۀ مهدی داودی

مأموریت بنیادی دولت نولیبرال تولید «حال‌وهوای مناسب برای کسب‌وکار» و بنـابرایــن بهینه‌‏سازی شــرایـط بـرای انباشـت ســرمایه است؛ بـدون توجه به پیامدهای آن برای اشتغال یا رفاه اجتماعی. این دولت‌ها با دولت‌های ‌سوسیال‌دموکرات که به اشتغال کامل و بهینه‌‏سازی رفاه حال همۀ شهروندان خود متعهدند، در تضاد قرار می‌گیرند. دولت نولیبرال به پیش بردن انگیزه و امکان‌‏پذیرسازی کار و برانگیختن همۀ صاحبان کسب‌وکار توجه دارد(از طریق کاهش مالیات‌‏ها و دیگر امتیازها و همچنین تأمین زیرساختی به زیان دولت، در صورت لزوم) و چنین استدلال می‌‏کند که این امر به رشد و نوآوری میدان می‌‏دهد و تنها راه از بین بردن فقر است و در درازمدت، موجب بالاتر رفتن استانداردهای زندگی تودۀ مردم می‌شود. دولت نولیبرال به ویژه در پیگیری خصوصی‌‏سازی دارایی‌‏ها به منزلۀ ابزاری برای گشودن حوزه‌‏های تازه برای انباشت سرمایه پشتکار دارد. بخش‌‏هایی که پیش از این دولت آن‌ها را اداره می‌‏کـرد یـا بـر آن‌ها نـظارت داشــت (حمــل‌ونقــل، مخابــرات، نفـت و دیـگر منابع طبیعی، خدمات رفاهی، مسکن عمومی و آموزش‌وپرورش) به حوزۀ خصوصی سپرده شدند. این دولت خوبی‌‏های رقابت را فریاد می‌‏زند، در حالی که در واقع بازار را بر روی سرمایۀ تمرکزیافته و قدرت انحصاری می‌‏گشاید.