پیردختر و مرد مرده

پیردختر و مرد مرده | ویولت لودوک| ترجمۀ آزیتا لسانی

«شما تقاضا‏ی ازدواج کم نداشته‏ اید ولی همیشه آن‏ ها را رد کرده‏اید. چرا؟ هیچ‏وقت کسی نخواهد دانست.» این‏ها حرف‏ های یکی از مشتری ‏های قهوه‏ خانه ــ بقالی ــ خرازی دهکده ‏ای بود که دوشیزه کلاریس پنجاه‏ و‏چهارساله مالک آن بود.

ما نیز نخواهیم فهمید چرا کلاریس، با آن‏ که بسیار اجتماعی و‏ مشتری‏ مدار بود، تنها زیست و تنها ماند. ولی متوجه خواهیم شد کلاریس در وجود خود گِرهی دارد که به واسطۀ آن نمی‏ تواند با مردها ارتباط برقرار کند.

در جوانی، از ملاقات‏ ها پرهیز می‏ کرد و اکنون در آرزوی دیدار «مردی که نتواند از خود دفاع کند» زندگی می‏ کند. ناگهان، سروکلۀ مردی پیدا می‏ شود که انتظارش نمی‏ رود. مرد به سالن قهوه‏خ انه پناه می‏ برد و آن‏ جا می‏ میرد.

اکنون، مرد مُرده از آنِ کلاریس است و موجی از مهر، محبت و فداکاری کلاریس را وادار می‏ کند تا از این جسمی که مقابل اوست چنان مراقبت کند، گویی زندگی زمینی او پایان نیافته است. کلاریس داستان او را خلق می‏ کند و قصه ‏ای برای خودش و او می‏ سازد. ولی خیلی زود متوجه می‏ شود که مرد مُرده نمی‏ تواند چیزی به او هدیه دهد.