سبد خرید شما خالی است!
«فلسفهٔ تاریخ ادبیات» را می‌توان دانشی تعریف کرد که به نحوۀ اندیشیدن مورخان ادبی می‌پردازد. من در این کتاب به طرز اندیشیدن تذکره‌نویسان و مورخان ادبی می‌پردازم
اما این کتاب در خوشبینانه ترین حالت فقط می تواند درآمدی کوتاه بر فلسفهٔ تاریخ ادبیات باشد، نه چیزی بیشتر.
فلسفهٔ تاریخ ادبیات هم قادر است سنت‌های تذکره‌نویسی و تاریخ ادبیات نگاری را تحلیل و تفسیر و هم در آن تغییر ایجاد کند.
غالباً تصور می‌شود که تذکره ها فاقد مبانی نظری، روشی و بینشی هستند و به صفاتی نظیر تقلیدی بودن، پر غلط بودن، ذوقی بودن و غیر‌علمی‌بودن متهم می‌شوند.
در بخش اول کتاب نشان داده می‌شود که تذکره ها دارای مبانی هستی شناسی، معرفت شناسی و روش شناسی خاص خودشانند.
تذکره ها فلسفهٔ وجودی خودشان را داشته‌اند و اگر نه دلیلی نداشت این همه تذکره در خلال چندین قرن، در کانون های ادبی متعدد و به قلم نویسندگان طراز اول نوشته شود. هر کجا فلسفیدن وجود داشته باشد، مبانی نظری، بینشی و روشی نیز هست. بدین معنا در تذکره ها و تاریخ ادبیات ها فلسفیدن حضور دارد و ما می‌توانیم از دانشی به نام فلسفۀ تاریخ ادبیات سخن بگوییم.
