فلسفهٔ اپیکوری|کاترین ویلسون|ترجمهٔ مجتبی پُردل

نه هنگام جوانی و نه به گاه پیری هرگز نباید در مطالعۀ فلسفه تعلل ورزید، چه جست و جوی سلامتی دیر و زود نمی شناسد. 

اپیکور، نامه به منوکئوس 

فلسفۀ اپیکوری را معمولاً با دیدگاهی بی غمانه به زندگی و جست و جوی لذت در پیوند می دانند،
 به ویژه لذت های خوان و خوراک. با این همه، اپیکوریسم نظام فلسفیِ پیچیده و متمایزی بود که بر سادگی
و میانه روی تأکید می نهاد و طبیعت را برساختۀ اتم و خلأ می دانست. فلسفۀ اپیکوری مکتبی اندیشگانی است که مُرده ریگ
 آن امروزه نیز همچنان طنین افکن است.
در فلسفۀ اپیکوری، کاترین ویلسون که یکی از برجسته ترین صاحب نظران دربارۀ فلسفۀ اپیکوری است،
اندیشه های کلیدی این مکتب را روشن داشته آن ها را با اندیشه های مکتب های رقیب یعنی رواقیگری و اخلاق
کانتی همسنجی می کند، و به پی جویی تأثیرشان بر رویش و بالش تفکر علمی و سیاسی، از لاک و نیوتن و گالیله گرفته تا
 روسو، مارکس، بنتام و میل، می پردازد. ویلسون دربارۀ اتخاذ و تعدیل بن مایه های اندیشۀ اپیکوری در علم، اخلاقیات و دانش سیاسی
از سدۀ هفدهم بدین سو بحث می کند و اهمیت فلسفۀ اپیکوری را در زمینه های گوناگون زندگی مُدرن امروزی آشکار می سازد.
از رهگذر این بررسی ها، کتاب حاضر درکی از تأثیر فلسفۀ اپیکوری و اندیشه های آن بر تفکر فلسفی در گذر سده ها
برای خوانندگان فراهم می آورد و نشان می دهد چه سان پیام اپیکوریِ «میانه روی متمدنانه» امروزه نیز همچنان مطرح است.